شبهای بی خوابی

من نه خود میروم او مرا می کشد

کاه سر گشته را کهربا می کشد

چون گریبان ز چنگش رها می کنم

دامنم را به قهر از قفا می کشد

دست و پا میزنم میرباید سرم

سر رها می کنم دست و پا می کشد

لذت نان شدن زیر دندان او

گندمم را سوی آسیا میکشد

سایه ی او شدم چون گریزم از او ؟

در پی اش میروم تا کجا میکشد

چند هفته ای هست که حسابی بی خواب شدم. تا ٢ نصفه شب هم بشینم پای اینترنت و کتاب بخوانم هم انگار نه انگار . خواب به سراغم نمیاد. میرم تو تخت نفسهای دردانه ام را میشمارم. براش شعر میخوانم و بوسه بارونش میکنم . دستاشو میگیرم تو دستم و انقدر نگاهش میکنم که خوابم میبره.