السلام علیک یا علی ابن موسی الرضا(ع)

سلام مشهدی بهداد ِ ماااااادر

عزیز دلم امروز بالاخره بعد از حدود ٢٠ روز موفق شدم و فرصتی پیدا کردم تا بیام اینجا و از خاطرات اولین سفر زیارتی تو گل پسرم به حرم آقا امام رضا (ع) بنویسم.

سفر خیلی خوبی بود و البته سختی هایی هم داشت که با بابا بهروز و مامانی جونِ مهربون و کمک ها و زحمت هاشون برای ما آسون تر شد.

اولین بارت بود که سوار قطار( اَطار ) میشدی و برات خیلی جالب بود.

ساعت ١١ شب تازه بازیت گرفته بود با توپی که توی راه آهن پیله کرده بودی و بابا بهروز برات خریده بود

انقدر گفتی (بوپ ِ آبی ) که دلمون ضعف رفته بود برای شیرین زبونیات.

برای خواب یکمی خستمون کردی و تا صبح هم چندین بار بیدار شدی و ساعت ٦ صبح هم برپا دادی.

قربونه پسر شجاعم برم . منکه وحشت کرده بودم نکنه از اون بالا بیفتی به عشق توپ.

و اولین دیدار با گنبد طلایی ِ امام رضا (ع) و کبوترهای عاااااشق ِ حرم.

از آقای خادمی که جلوی صحن آقا می ایستاد و اسفند و عود های مخصوص دود میکرد خیلی خوشت اومده بود و همش دلت میخواست وایسیم و تماشاش کنی.

و عاااااشق دویدن در صحن ها و بالاو پایین کردن از سرازیری ها و سر بالایی ها .

قربونت برم که خستگی ناپذیر بودی تو دویدن روی سنگفرش ها و با سرعت نور از این ور به اون ور میرفتی و همش میترسیدم که بخوری زمین و با سلام و صلوات نظاره گر شادیهای کوچیکت بودم.

با بابا بهروز و مامانی جون بیشتر قسمت رواق های خانوادگی میرفتیم که نوبتی بتونیم حواسمون به شما باشه و یکی یکی نماز بخوانیم و زیارت کنیم . شما هم که فقط عشق سنگ فرش ها رو داشتی یا میرفتی مُهر های نمازه مردم رو بر میداشتی و تند تند بوس میکردی و یکسره باید با بازی و خنده از زیر دست و پای مردم بیرون می آوردیمت ولی خدا رو شکر همه ازت خوششون میومد انقدر که بامزه به همه شلام (سلام) میکردی و میگفتی مِیسی (مرسی) ممووو(ممنون). 

این دو سه روزی هم که مشهد بودیم غروب ها فقط میرفتیم جاهای تفریحی که بهداد بتونه بازی کنه .

پسرکم یکمی اولش ترسیده بود از سر و صدای دستگاه ها

باغ وحش مشهد

فدای دستای کوچولوت بشه ماااادر . آخر سر اسب کوچولو کله اش رو تکون داد موهای یالش خورد به صورت بهداد خیلی بدش اومده بود.

اینجا هم سالن غذاخوریه هتل بود که آقا کوچولو رسما بیچاره امون میکرد انقدر خرابکاری میکرد .

یک بار هم که با بابا جونت رفتی تا نزدیک ضریح آقا و انقدر خوشت اومده بود که چسبیذه بودی به ضریح و ول نمی کردی و منم از قسمت خانم ها قربون صدقه ات میرفتم و با چشمان غرقه در اشک از غریب الغربا سلامتی و عاقبت بخیری ات رو میخواستم و با التماس مادرانه از خدای مهربان تقاضا کردم که هیچ مادری رو با سختی و غم فرزندش امتحان نکنه و همه ی کسانی رو که در حسرت طعم بی نظیره مادری هستند رو سیراب و حاجت روا کنه.

یا امام رحمت و مغفرت منو لحظه ای به خودم وانگذار و راه صحیح و درست ماااااادری رو نشونم بده و کمکم کن امانت دار خوبی باشم.

خداااااااااااااااااااا جونم ازت ممنونم که بار دیگه منو لایق پابوسیه حرم امام رضا کردی و روزی هزاااااااار بار با پسرم میگم و با زبان پاک او میگم (اُدا جووووووووووون مِیسی)

خووووووووش به سعادتت فرشته ی بی بال آفریدگار بهدادم.